Oparty na podstawie powieści Huberta Selby’ego pod tym samym tytułem film opowiada historię Harry’ego – zwykłego łobuza z ulicy, który wraz ze swoją dziewczyną i najlepszym przyjacielem postanawia wejść w świat handlu narkotykami. Niestety wkrótce pokusa okazuje się być zbyt silna i cała trójka zaczyna popadać w uzależnienie od heroiny. Równolegle toczy się wątek matki Harry’ego, samotnej, starszej pani, która marzy o wystąpieniu w telewizji. Kiedy zwracają się do niej producenci jej ulubionego teleturnieju, kobieta postanawia jak najszybciej zrzucić na wadze – i jej lekarz przepisuje jej tajemnicze tabletki.

Aronofsky przenosi powieść Selby’ego – z którym napisał scenariusz – na ekran w znakomity sposób, piętnując amerykańskie społeczeństwo końcówki lat dziewięćdziesiątych i dotykając wielu problemów, które nim wówczas targały. Żądza sławy, bieda, opieka zdrowotna, rasizm, praca seksualna, oczywiście uzależnienia – wszystko to znajduje miejsce w tym przygnębiającym obrazie. Charakterystyczny dla wczesnych filmów Aronofsky’ego montaż i kultowa muzyka Clinta Mansella ubierają smutną historię Harry’ego i jego bliskich w zapadający w pamięć garnitur bodźców, wynoszą go poza zwykłą, moralizującą historię. Nie brak tu ciekawych i pomysłowych chwytów, niespodziewanych zwrotów akcji i dynamicznych relacji między bohaterami, ale oczywiście „Requiem dla snu” nie jest filmem sensacyjnym, a obrazem bardzo zakorzenionym w rzeczywistości.

Ciekawy jest wachlarz inspiracji z których czerpał reżyser filmu. Powszechnie kojarzona jest anegdotka o tym, że scena w której Marion krzyczy w wannie inspirowana jest filmem „Perfect Blue” (1997, na podstawie powieści „Pāfekuto Burū: Kanzen Hentai” Yoshikazu Takeuchiego) Satoshiego Kona. Rzadziej mówi się jednak o tym, że orgia przedstawiona w filmie była inspirowana… prawdziwą orgią, w której Aronofsky wziął udział za młodu.